Sinds mijn kindertijd ben ik geboeid door theater. Eerst speelde ik in een kindertheater, nadien met een groep studievrienden (‘t Goed Gezelschap J). En na meer dan 20 jaar stond ik vorig jaar weer op een podium, in opdracht van Wit GeelKruis Limburg. Een theaterstuk voor en door thuisverpleegkundigen, over de essentie van goede zorg: twee werelden kwamen samen in de nabespreking en reflectie die ik voor meer dan 2000 toeschouwers mocht faciliteren. Meteen daarna brak de COVID19 crisis uit, en leek de wereld te vergeten wat de kracht en het belang is van theater.

Gelukkig is er op kleine schaal, in de beslotenheid van een team of een werkgroep ethiek, nog ruimte voor theater. Ik schoolde me bij en experimenteerde in 2020 met ‘theater en ethiek’. Zorgverleners ensceneren een eigen casus en ik faciliteer de bespreking en reflectie. Het vraagt wat moed, vaak is er schoorvoetende onzekerheid, maar met zachte hand ontstaat er iets moois tussen de ‘acteurs’ en de rest van het team zorgverleners. Ethiek wordt zichtbaar en bespreekbaar, niet louter in cognitieve meningen, maar in doorleefde ervaring. Dat is precies waar zorgethiek om draait.